فیلم‌اولی باتجربه
منیر قیدی 26 شهریور 1351 در تهران متولد شد. او تحصیلات آکادمیکش را تا مقطع دیپلم بیشتر ادامه نداد. اما بعد از آن به‌صورت حرفه‌ای وارد بازار سینمای ایران شده و حضوری مؤثر در چندین و چند اثر سینمایی داشته است. برای اولین بار به‌عنوان منشی صحنه در فیلم سینمایی «زیر بام‌های شهر» ساخته اصغر هاشمی در سال 1368 حضور داشت. بعد از آن در آثاری چون «راز مینا»، «باران»، «ارتفاع پست»، «به نام پدر»، «آواز گنجشک‌ها»، «خیلی دور خیلی نزدیک» و ... عهده‌دار سمت‌هایی چون منشی صحنه، دستیار کارگردان و ... بود. او در تمام این سال‌ها در دانشگاه عینی و عملی سینما شاگرد استادانی چون مجید مجیدی، ابراهیم حاتمی کیا، کامل تبریزی و ... بوده است.
ویلایی‌ها- انتظار چندین ساله
قیدی بالاخره بعد از سال‌ها با کوله‌باری از تجربه، تصمیم به ساخت اولین فیلم سینمایی خود گرفت. نام او به‌عنوان کارگردان فیلم‌اولی یکی از فیلم‌های سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر 1395 مطرح شد. البته او خودش را یک فیلم‌اولی نمی‌داند و می‌گوید: «خودم را کارگردان فیلم اول نمی‌دانم چراکه در تعداد زیادی از فیلم‌های سینمای ایران به‌عنوان منشی صحنه بودم و بسیار نیز تأثیرگذار حضور داشتم و به همین دلیل آن‌چنان خودم را فیلم‌اولی نمی‌دانم.» به هر ترتیب «ویلایی‌ها» اولین ساخته منیر قیدی در جشنواره فیلم فجر به اکران درآمد و موردتوجه مخاطبین و منتقدین نیز قرار گرفت. منیر قیدی برای نگارش فیلم‌نامه آن نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلم‌نامه هم شد. اما به دلایلی که ذکر خواهیم کرد، از نامزدی انصراف داد. او که 8 سال از دوره زندگی خود را در دفاع مقدس گذرانده بود، تصمیم گرفت تا دینش را به مادران و همسران شهدای آن دوره ادا کند. «ویلایی‌ها» انتظار و رشادت‌های زنان در جنگ تحمیلی را به تصویر می‌کشید. طناز طباطبایی، پریناز ایزدیار، ثریا قاسمی، صابر و ... بازیگران این فیلم بودند. «ویلایی‌ها» در بیش از بیست بخش در جشنواره‌های مختلف داخلی نامزد و برنده جایزه شد. همچنین منیر قیدی برای کارگردانی آن، جایزه استعداد درخشان بهترین فیلم‌اولی جشنواره فجر را از آن خود کرد. چه‌بسا اگر از نامزدی سیمرغ فیلم‌نامه انصراف نمی‌داد، اکنون می‌توانست جایزه‌ی دیگری را هم با خود به خانه ببرد. منیر قیدی برای یافتن تهیه‌کننده فیلمش با مشکلات زیادی روبه‌رو شد و پروسه ساخت آن از شروع نگارش فیلم‌نامه تا اکران، 10 سال طول کشید.
انصراف-اعتراض
قیدی در پی انصرافش از بخش داوری سیمرغ بهترین فیلم‌نامه نوشت: «حضور در هر رقابتی و تن دادن به قواعد داوری، بخشی مهم از روحیه کمال‌طلبی و حتی جاه‌طلبی هر هنرمندی است. اما این حضور هنگامی ارزش دارد که در مواجهه با حسادت و جهالت و بلاهت و حذف، قربانی نشود... من این دستاورد آسمانی را با جدال‌های حقیرانه و کوربینانه رقابت‌های زمینیانِ در گِل مانده، تاخت نمی‌زنم و به یاد و خاطره همان «یارانی که غریبانه رفتند از این خانه» ارزش و حرمتِ غریبانگی‌هایی ازاین‌دست را در تنهایی خود با زیبایی بیشتری احساس می‌کنم و این حال را به نامزدی‌ها و مرتبه‌های دیگری که در دستِ آدمیان ریاکار، حقیر شده است نمی‌دهم.» قیدی از همین ابتدای ورودش به فیلم‌سازی، خود را کارگردانی معترض و دغدغه‌مند نشان داده است.
